July 19

Umaga na naman. No actually 4:43 sa clock ko (a.m. ha). Dito gumagana
ang pagiging writer. No actually naguubos lang ng oras. Ano ba ung
Lang sa America at lagi na lang tong ino-automatic na icapitalize ng
dictionary ko? Kainizzz

Dinalaw na naman ako ng kalungkutan ko. Ano ba ikinalulungkot ko
naman? Reality. Nag flashback na naman na I am destined to live in
this filthy life. In this human body. In this world. Zuidaido na
naman. Nabasa ko sa bible story "prophet Daniel sees our day" - nakita
nya kaya ko? Ano kaya ako pagtanda ko? Sa totoo lang kung ganito lang
din ang magiging buhay ko eh mas masaya na sigurong pumanaw ako ng
maaga. Mahirap intindihin pero nalulungkot talaga ako. Ayan naiiyak
nako. Ako kasi eh. Lagi ko na lang iniisip bakit hindi ako ginawa ni
lord na ganito, na ganon. Why nya ako ginawang ganto? Lagi ko syang
kinakausap - di naman siya sumasagot. I'm doubting if his real or
imagination lang ng people na naghahanap ng faith and hope and
everything. Sana real sya syempre. Para may sisihin ako. He is god of
love. Why puro suffering ang dinidusa ko. I'm wearing a mask - sabi ng
friend ko minsan. I'm not real. I laugh pero fake laugh naman. One
minute na masaya one hour na hindi. O sige timbangin mo kung sino ka
man. Nung nagaaral pa ko lahat binebefriend ko. Mula model hanggang
katulong. Mula nerd hanggang mejo eng eng. Mula matino hanggang drug
addict. O diba ang lawak ng scope. I always help them kung may
kailangan sila, pwera pera tsaka math. Pero nagpapautang naman ako
hehe. Pero why ang world hindi ako sinasangayunan? Hard to explain. I
don't deserve this treatment.


Sent from a mobile device.